उद्धवरावांचा हिंदूद्वेष

 

 

 

दुधाने तोंड पोळले की, ताकदेखील फुंकून पिले जाते. पण, उद्धव ठाकरे त्याला अपवाद! कारण, लांगूलचालन करून अनेकदा तोंड पोळल्यानंतरही त्यांना शहाणपण आलेले नाही. लोकसभेत ‘व्होट जिहाद’ करून नऊ जागा काय मिळवल्या, त्यांना हिंदू नकोसेच झाले. ज्या बाळासाहेबांनी हिंदुत्वाच्या बळावर शिवसेनेचा डोलारा उभा केला, त्यांच्या पुत्राने हिंदुत्व सोडणे, मतदारांना मानवेल कसे? त्यांनी विधानसभेत ‘उबाठा’ला धडा शिकवला. विरोधी पक्षनेतेपद देखील मिळू नये, अशी तजवीज केली. तरीदेखील उद्धव ठाकरेंना जाग येत नाही, याचा अर्थ ते ‘सोंग’ घेत असावेत! किंवा हिरव्या मतांशिवाय आपण राजकारणात टिकूच शकत नाही, अशी त्यांची धारणा झाली असावी, अन्यथा वक्फ दुरुस्ती विधेयकाविरोधात मतदान करण्याचे आदेश त्यांनी दिले नसते.

 

असो, त्यांचे राजकारण त्यांना लखलाभ. पण, वक्फविषयीच्या भूमिकेवरून तत्काळ स्पष्टीकरण देण्यासाठी मीडियात जावे लागणे, हा त्यांच्या राजकीय नीतीचा पराभव नव्हे काय? बरे, ‘अमेरिकेने आयात शुल्क लावले हे कळू द्यायचे नाही म्हणून वक्फचा विषय आणला गेला’ असाही हास्यास्पद दावा त्यांनी केला. मुळात वक्फ विधेयकावर निर्णय घेण्यासाठी वर्षभरापूर्वी संसदेच्या संयुक्त समितीची स्थापना करण्यात आली, त्यात यांच्या पक्षाच्या खासदाराचाही समावेश होता, हे सांगायला ते जाणीवपूर्वक विसरले. ‘वक्फ बोर्ड आणि हिंदुत्ववाचा काय संबंध?’ असा सवालही त्यांनी विचारला. पण, ते ज्या मातीत जन्मले, त्या महाराष्ट्रातील एकूण क्षेत्रफळापैकी एक लाख एकर क्षेत्रावर वक्फने अवैधरित्या कब्जा केल्यानंतरही त्यांना असे प्रश्न पडणे, म्हणजे मूर्खपणाचे लक्षण.

 

मुख्यमंत्रिपदावर असताना हिंदू मंदिरांना टाळे लावणार्‍या, पण लांगूलचालनापोटी मशिदींना मोकळीक देणार्‍यांकडून अपेक्षा तरी काय करणार? वक्फवाल्यांनी ‘मातोश्री’वर दावा केला असता, तर यांचे डोळे उघडले असते. पण, त्यांच्या नशीबाने मोदी-शाहंनी तसे होऊ न देण्यासाठी वेळीच खबरदारी घेतल्यामुळे ते निर्धास्त असावेत. मात्र, ज्या गरीब हिंदूंच्या जमिनी ‘वक्फ’च्या आडून लाटण्यात आल्या, त्यांच्या आसवांची किंमत उद्धव ठाकरेंच्या लेखी शून्य असल्याचे यानिमित्ताने उघड आले. असल्या बेगडी राजकारण्यांपासून सावधान!