हे मान्य आहे का?

असदुद्दीन ओवेसीने काल खासदारकीची शपथ घेताना ‘जय फिलीस्तान’ असा नारा दिला. भारतात राहायचे, भारतात नेतेगिरी करायची, सात जन्माचे वैभव लुबाडायचे आणि खासदारकीची शपथ घेताना मात्र ‘जय भारत’ म्हणण्याऐवजी ‘जय फिलीस्तानचा’ नारा द्यायचा. एवढाच जर पॅलेस्टाईनबद्दल कळवळा आहे, तर त्याने येथे भारतात न राहता, पॅलेस्टाईनला जावे. ओवेसीने ‘जय फिलीस्तान’ अशा तोर्‍यात म्हटले की, जणू त्याचा जन्म तिकडचाच. जणू तीच त्याची जन्मभूमी आणि कर्मभूमीही. अर्थात कोणी काय म्हणावे, कोणावर श्रद्धा ठेवाव्या, कोणाला आपले मानावे, हा ज्याचा त्याचा वैयक्तिक प्रश्न. मात्र, ओवेसीवर आक्षेप यासाठी, की त्याने ‘जय भिम’ म्हटले, ‘जय मिम’ म्हटले, ‘जय तेलंगण’ही म्हटले, पण ‘जय भारत’ बोलायला त्याची दातखीळ बसली. देश, राष्ट्र या सगळ्याशी काही देणेघेणे नसणार्‍या या माणसांना लोक खासदार बनवतात. अर्थात त्यांना निवडून देणारेही अशाच मनोवृत्तीचे असतील का? याचे उत्तर डॉ. बाबासाहेब आंबेडकरांनी आधीच दिलेले आहे. त्यांनी लिहूनच ठेवले आहे की, “मुस्लिमांना राष्ट्रापेक्षा धर्मच महत्त्वाचा. त्यांच्या निष्ठा धर्माशीच.” डॉ. बाबासाहेबांचे हे म्हणणे कालातीत आहे. याचा अनुभव आपण घेतच आहोत. अगदी स्वातंत्र्यापूर्वीचा आणि नंतरचा कालावधी घेतला, तरी हे सत्यच दिसते. ‘खिलाफत चळवळी’शी भारताचा काय संबंध होता? पण, राष्ट्रीय पातळीवर ‘खिलाफत चळवळी’चे आंदोलन झालेच होते. देशाला स्वातंत्र्य मिळवताना धर्माच्या आधारावर पाकिस्तान वेगळा झालाच. तसेच, काही वर्षांपूर्वी रोहिंग्या मुसलमानांसाठी मुंबईत हिंसाचार झाला, हे आपण विसरूच शकत नाही. जगात कोठेही काही झाले, तरी ‘बीच में मेरा चाँद भाई’ असतेच असते. त्याला ओवेसी कसा अपवाद असणार? ‘जय मिम’ - ‘जय भिम’ बोलण्यास ओवेसी विसरला नाही. आज डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर असते, तर ते नक्कीच ओवेसीला म्हणाले असते, “तुझ्या ‘जय मिम’, ‘जय फिलीस्तान’मध्ये आम्हाला घेऊच नकोस. आम्ही पहिले भारतीय आहोत आणि अंतिमतःदेखील भारतीयच आहोत.” बाबासाहेबांचे हे प्रथम आणि अंतिमही भारतीय असणे, ‘जय भिम’ची गर्जना करणार्‍या समाजाला मनापासून विचाराअंती मान्य आहे. हे भारतीयत्व ओवेसी आणि त्याच्यासारख्यांना मान्य आहे का?