माझी खिरीची कथा

 

ताईला आणि त्या वहिनीलापण खीर द्यायला हवी. त्या काही सख्ख्या पक्क्या नाहीत. पण, स्वार्थ जपण्यासाठी जोडावी लागतात नाती. तर त्या दोघींपैकी एकीलाच ती खीर मिळणार. जसे मी त्या दोघींचे नाव घेतले, तसे माझेपण नाव कोणीतरी घ्यायला हवे. खरे म्हणजे, मलाच खीर पाहिजे. म्हणूनच मी त्या दोघींची नावे घेतली. एकीचा बाप आणि एकीचा पती यांना खीर खाण्याचा अनुभव दांडगा. पण, माझ्याही वडिलांपर्यंत खिरीचा वाटा आलेलाच होता. मग माझे नाव का कोणी घेत नाही? असे बोलून तिने सावध पवित्रा घेतला. आता कोणीतरी म्हणेल की, पण तिला खीर मिळावी म्हणून कोणीही तिचे नाव घेतले नाही. दुसरीकडे तिने ज्या दोन महिलांना खीर मिळावी, यासाठी विधान केले होते, त्यांच्याबाबत समाज म्हणत होता, आधीच खीर खाल्लेल्या किंवा खिरीतला बेदाणा तूप-दूध ओरपलेल्या घरातल्या बायांनाच खीर द्यायची का? ज्यांच्या सात पिढ्यांमध्ये खीर कोणी चाखली नाही किंवा कधी म्हणून पाहाता आली नाही, अशा गुणवान कर्तृत्ववान लोकांपर्यंत आता खीर पोहोचली पाहिजे. याच साध्या लोकांनी चूल पेटवण्यापासून खीर बनवण्याचे काम निस्वार्थीपणे केले होते. खरे तर, खीर त्यांच्याच हक्काची. ती त्यांनाच मिळायला पाहिजे. हाच खरा सामाजिक न्याय. अमूक साहेबाची लेक म्हणून, तमूक साहेबाची पत्नी म्हणून त्याच घरातल्या पुरुष आणि स्त्रीलाही सगळे मिळायला पाहिजे, हा विचार म्हणजे घराणेशाही आणि सरंजामशाहीच आहे, असा प्रश्न लोक विचारू लागली. आता त्या दोघींच्या नावालाच लोक काट मारतात, तर आपले काय? दोघीच खिरीच्या दावेदार आहेत, असे आपण म्हटले खरे. पण, खरेच जर खीर त्या दोघींपैकी एकीला मिळाली, तर त्यांच्या घरातील पुरुषमंडळीच त्या खिरीवर यथेच्छ ताव मारतील. बाकी त्या घरातील महिला नावापुरत्या असतील. पण, आपल्याला काय? खिरीवर ताव मारताना कुठेतरी आपल्यालापण ते खिरीतला बेदाणातरी देतीलच. खीर नसू दे, पण खिरीचा अंश लागलेले काहीतरी मिळेल. याचसाठी केला होता अट्टहास, असा तिने विचार केला. इथेच आपली खीरकथा संपली. माझ्या खिरीच्या कथेचा संदर्भ कुठेही लावू नये. सुप्रिया सुळे आणि रश्मी ठाकरे या मुख्यमंत्रिपदाचा चेहरा असू शकतात, असे वर्षा गायकवाड म्हणाल्या असल्या, तरी आपण खिरीबद्दलच बोलतोय!