चर्चेविना गती खुंटली...

 

खरं तर बलाढ्य अमेरिकेसमोर चिमुकल्या ठरणाऱ्या उ. कोरियाने ‘मूर्ती लहान, पण कीर्ती महान’ या उक्तीने आतापर्यंत सहा अणुचाचण्या घेतल्या. आज उ. कोरियाकडे अशी क्षेपणास्त्रे आहेत, जी अमेरिकेच्या कुठल्याही शहरावर अगदी सहजपणे मारा करू शकतात. या सगळ्या पार्श्वभूमीवर कोणे एकेकाळी ‘द लिटिल रॉकेट’ म्हणून ट्रम्प यांनी हिणवलेल्या किम जोंग ऊनला गांभीर्याने घेण्याशिवाय शेवटी अमेरिकेसमोर कुठलाही पर्याय उरला नाही. कारण, अमेरिकेने डिवचून, डोळे वटारून, प्रसंगी धाकही दाखवून पाहिला, पण किमचे मनसुबे अमेरिकाही डळमळीत करू शकला नाही. एवढेच नाही, तर अमेरिकेच्या उ. कोरियावरील एकांगी निर्बंधांच्या प्रयत्नांना किमने थेट ‘गँगस्टर’ची उपमा देऊन फेटाळून लावले. त्यामुळे एकूणच आतापर्यंत या प्रत्यक्ष-अप्रत्यक्ष चर्चांच्या गुऱ्हाळातून दोन्ही देशांच्या हाती ठोस असे काहीही आलेले नाही, असेच खेदाने म्हणावे लागेल. ही बाब निश्चितच कोरियन द्वीपकल्पासाठी सकारात्मक ठरणारी नाही. कारण, प्रश्न एकट्या उ. कोरियाचा नाही, तर द. कोरिया आणि चीन यांचेही हितसंबंध यामध्ये तितकेच गुंतले आहेत.

अमेरिका हा द. कोरियाचा अगदी नैसर्गिक मित्र. अमेरिकन सैन्यही आजघडीला द. कोरियात तैनात आहे. त्यावरही किम यांचा आक्षेप आहेच. म्हणजे, पुढेमागे भविष्यात किमने आक्रस्ताळेपणा करत अमेरिकेवर कुठलाही शस्त्रप्रयोग केला, तर अमेरिकी सैन्याला उ. कोरियात प्रवेश करायला तासाभराचाही अवधी लागणार नाही. त्यामुळे अफगाणिस्तानमधून तसेच इतरत्र सैन्य मागे घेणाऱ्या अमेरिकेने द. कोरियातून सैन्याला माघारी बोलविण्याचा निर्णय घेतलेला नाही आणि आगामी काळातही ट्रम्प यांच्याकडून अशा मोठ्या निर्णयाची अपेक्षा करणे अतिशयोक्तीच ठरू शकते. पण, अमेरिका आणि उ. कोरियाच्या या सुप्त संघर्षामध्ये मधल्या मध्ये भरडला जातोय तो द. कोरिया. ट्रम्प-किमच्या चर्चेचे भिजते घोंगडे जोपर्यंत मार्गी लागत नाही, तोपर्यंत किमही द. कोरियाच्या भेटीवर जाण्यास उत्सुक नाहीत. तेव्हा, ट्रम्प आणि किम, दोघांनाही परस्पर सहकार्य आणि सामंजस्याने देशहितासाठी, शांती आणि स्थैर्यासाठी चर्चेचा वेग वाढविण्याशिवाय गत्यंतर नाही.