एकीचे समाजकारण हवे...

इथे महाराष्ट्रात हे हवे, ते द्या म्हणत वेगवेगळ्या पद्धतीने आत्महत्या करणाऱ्यांचे पेव फुटले असताना तिथे काश्मीरमध्ये खूप काही आशावादी घडले आहे. जे एक भारतीय म्हणून आणि त्यातही माणूस म्हणून खूप महत्त्वाचे आहे. तो लष्कराचा जवान होता, देशाचे, समाजाचे रक्षण करत होता, त्या आपल्या यार-दोस्ताला अतिरेक्यांनी क्रूरपणे ठार मारले. त्याचा दोष काय तर तो खुदाच्या नेक मार्गावर चालत होता. तो देशासाठी आणि समाजासाठी जगत होता. औरंगजेब हे त्या शहीद जवानाचे नाव. शहीद औरगंजेब हे मरणोत्तरही समाजभूषण आणि राष्ट्रभूषणच आहेत. मुस्लीम असूनही भारतीय लष्करात सामील आहे म्हणून अतिरेक्यांनी ‘औरंगजेब’ या युवा जवानाचे अपहरण केले आणि त्यांचा निर्घृण खून केला. संताप, दुःख आणि शब्दातीत भावनांचे मोहोळ उठले होते, पण औरंगजेब या जवानाच्या मृत्यूनंतर सगळे संपले नाही. आपल्या मुलाच्या मृत्यूचा सूड घेईन, असे औरंगजेब यांच्या पित्याने जाहीर केले होते. त्यातच शहीद औरंगजेबच्या ५० मित्रांनी ठरवले आहे की, ते सैन्यात आणि पोलीसदलात भरती होतील आणि शहीद औरंगजेबच्या मृत्यूचा बदला घेतील. हे ५० मित्र, हे ५० तरुण सुशिक्षित आणि संपन्न आहेत, काही तर सौदी अरेबियात चांगली नोकरी करत आहेत. आपापली नोकरी आणि जीवनात निवडलेले चांगले पर्याय सोडून हे ५० तरुण शहीद औरंगजेबच्या मृत्यूला न्याय देण्यासाठी भारतीय लष्करात भरती होणार आहेत. या ५० दोस्तांच्या दोस्तीला, धैर्याला आणि संवेदनशीलतेलाही सलाम! या ५० युवकांचे कौतुक यासाठीही की, त्यांनी आमचा मित्र मेला, असे रडगाणे गात त्याला न्याय द्या, त्याचे मारेकरी शोधा म्हणत रस्त्यावर उतरत सरकारच्या विरोधात जाळपोळ, सार्वजनिक खासगी मालमत्तेचे नुकसान, निष्पापांवर भ्याड हल्ले केले नाहीत किंवा मारेकरी सापडत नाहीत याच्या निषेधार्थ कुणीही भ्याडपणे आत्महत्या केली नाही, तर या वीर मित्रांनी आपल्या शहीद मित्रासाठी मरणे नव्हे तर लढणे पसंत केले. मैत्री हे दोनच शब्द.. पण मैत्रीच्या बंधाला माणसाच्या जगण्याचे परिमाण देऊन, ध्येय देऊन या ५० जणांनी समाजासमोर, देशासमोर आदर्श ठेवला आहे. त्यांनी सिद्ध केले आहे, ये देश है वीर जवानों का अलबेलों का..